Misono, η παράδοση συνάντα την τεχνολογία .

    H Misono είναι από τους πιο καθιερωμένους παραγωγούς μαχαιριών Ιαπωνικού στυλ και συγκαταλέγεται στα πιο ακριβά μαχαίρια της κατηγορίας του. Η παραγωγή τους ξεκίνησε στην πόλη Seki, πρωτεύουσα του ξίφους, με 800 χρόνια ιστορία στην δημιουργία μαχαιριών. Οι γραμμή παραγωγής τις Misono συνδυάζει την παραδοσιακή χειροτεχνία με τη σύγχρονη τεχνολογία για να προσφέρει την υψηλότερη επαγγελματική χρήση για το επίπεδο  κάθε μάγειρα.

   Αν και ποτέ η Misono  δεν έχει δείξει το εργαστήριο της, οι βασικές διαδικασίες για την επίτευξη ενός τέλειου αποτελέσματος είναι η διαμόρφωση του μετάλλου, η θερμική επεξεργασία και η λείανση. Ωστόσο, έχει ακουστεί ότι υπάρχουν άλλα επτά ή οκτώ βήματα πίσω από τις διαδικασίες και ότι κανένας άλλος κατασκευαστής δεν μπόρεσε να μάθει το τι γίνετε στο εργαστήριο της Misono

   Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ραγδαία αύξηση στην πώληση μαχαιριών της Misono, πολοί Chef προτιμάνε αυτά τα μαχαίρια διότι εκτιμούν την ποιότητα, το σχεδιασμό τους και την ευκρίνεια. Επίσης έχουν πολύ κοφτερή λεπίδα, λεπτή λάμα και μια σταθερή λαβή που βοηθάει στης γρήγορες κοπές προϊόντων στην κουζίνα, κάτι που το κάνει υπερβολικά χρήσιμο και απαραίτητο για όλους τους επαγγελματίες μάγειρες.

   Η εταιρία Misono δεν θα μπορούσε να έχει επιτύχει αυτήν την τόσο καλή φήμη που έχει σήμερα χωρίς τη δεξιοτεχνία, την έμπειρων τεχνικών και τη δεξιοτήτων που έχουν.

By. Gkipalis Andreas

Read More

Fat Duck, Heston Blumenthal.

   Το Fat Duck είναι ένα εστιατόριο που βρίσκεται στο Bray, στο Berkshire της Αγγλίας. Ιδιοκτήτης και Chef του εστιατορίου είναι ο ταλαντούχος και ένας από τους πρωτοπόρους της μοριακής γαστρονομίας Heston Blumenthal. Το εστιατόριο άνοιξε για πρώτη φορά το 1995 σε ένα κτήριο του 1995 που ως τότε χρησιμοποιούταν ως σπίτι. Παρόλο που σερβίρει κοινά πιάτα που σερβίρουν και σε ένα αγγλικό Μπιστρό, το Fat Duck έχει ξεχωρίσει για τα διαφοροποιημένα πιάτα και την εξυπηρέτηση που προσφέρει. Ο αριθμός του προσωπικού της κουζίνας περιλαμβάνει 42 μάγειρες, όση είναι και η σάλα του εστιατορίου. Κοινός μιας αναλογίας μάγειρα για κάθε πελάτη.
   Το 2004 το εστιατόριο βαθμολογήθηκε με τρία αστέρια από τον οδηγό Michelin μια διάκριση καθόλου άσχημη αν σκεφτεί κανείς ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν μόνο τέσσερα εστιατόρια με τρία αστέρια Michelin. Το 2009 το εστιατόριο δέχτηκε ένα πολύ μεγάλο χτύπημα όταν 400 πελάτες αδιαθέτησαν. Το εστιατόριο έκλεισε στις 27 Φεβρουαρίου, μέχρι να γίνουν οι απαιτούμενες ενέργειες , παρόλο που στο εστιατόριο πίστευαν ότι δεν είναι οι ίδιοι η αιτία της κακουχίας που αισθάνθηκαν οι πελάτες. Ωστόσο το εστιατόριο επαναλειτούργησε στις 12 Μαρτίου του 2009. Η αιτίας της ασθένεια τελικά αποδείχτηκε από  τον Οργανισμό Προστασίας της Υγείας στον ιό Norovirus, ο οποίος πιστεύεται ότι προέρχεται από στρείδια που είχαν συλλεχθεί από μολυσμένα νερά.   

    Έχει συμπεριληφθεί 9 φόρες στο κατάλογο με τα καλύτερα εστιατόρια στο κόσμο και μάλιστα έχει βραβευτεί και ως το καλύτερο το 2005. Έχει κατατεθεί και δεύτερο σε πολλές περιπτώσεις. Φέτος βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά, καταλαμβάνοντας μόλις την 33η θέση.   Το 2009 ήταν το μοναδικό εστιατόριο στο κόσμο που είχε βαθμολογηθεί με 10/10 στο κατάλογο οδηγών τροφίμων και διατήρησε τη πρωτιά μέχρι και το 2013 όταν ένα άλλο εστιατόριο το Simon Rogan's L'Enclume βαθμολογήθηκε και αυτό με το ίδιο σκόρ.
  Τα δυσάρεστα γεγονότα δε σταματούν όμως εκεί για το εστιατόριο. Στις 19 Νοεμβρίου του 2012 σε ένα ταξίδι που είχαν κάνει  δύο ανώτερα στελέχη, ο Ivan Aranto Jorge Herrera και ο Karl Magnus Lindgre, με  τον Chef Heston Blumenthal στο Hong Kong, κατέληξε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους  οι συνεργάτες του Blumenthal με τον ίδιο να είναι τυχερός που δε βρισκόταν και ο ίδιο στο όχημα που χτυπήθηκε από λεωφορείο.  

    Το εστιατόριο προσφέρει στο Menu του ασυνήθιστα πιάτα, που περιέχουν στοιχεία μοριακής γαστρονομίας, όπως παγωτό από μπέικον, η “Αλίκη στη Χώρα τον θαυμάτων”, μια σούπα που περιλαμβάνει ένα ρολόι που διαλύεται μέσα στο τσάι και ένα πιάτο με τίτλο “Ήχοι της θάλασσας”, το οποίο περιλαμβάνει ένα ηχητικό στοιχείο. Ο Blumenthal αντιπαθεί τον όρο μοριακή κουζίνα και προτιμά να σκέφτονται το φαγητό το ως συνδυασμό των τεχνικών μαγειρικής και κόλπα για να παίζει με τις αντιλήψεις των πελατών. Το εστιατόριο διαθέτει ένα εργαστήριο, όπου ο Blumenthal και η ομάδα του πειραματίζονται σε νέα πιάτα και ιδέες. Ωστόσο έχει δεχτεί και αρνητικές κρητικές για πιάτα του όπως ένα παγωτό μουστάρδας μέσα σε μια σούπα γκασπάτσο από κόκκινο λάχανο.
   Παρ’ όλα αυτά τα δυσάρεστα το εστιατόριο συνεχίζει δυναμικά και πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα έχει και άλλες διακρίσεις σύντομα και θα μα εκπλήξει με νέα πιάτα και τεχνικές.

By. Mamulian Artur
   

Read More